بررسی ارتباط فرسودگی شغلی با کیفیت زندگی کاری در پرستاران شاغل در بیمارستان های تابعه آجا در شهر تهران

مقدمه: فرسودگی شغلی یکی از عمده ترین پیامدهای استرس شغلی است. به نظر می رسد فرسودگی شغلی از جمله عوامل تاثیرگذار بر کیفیت زندگی کاری پرستاران باشد. در صورتی که ارتباط این دو متغیر مشخص شود، مدیران قادر خواهند بود برای افزایش کیفیت زندگی کاری پرستاران و به دنبال آن افزایش کیفیت مراقبت ارائه شده و بهره وری آنان شرایط مناسبی را فراهم نمایند. هدف از این پژوهش بررسی ارتباط فرسودگی شغلی با کیفیت زندگی کاری پرستاران شاغل در بیمارستان های تابعه آجا در شهر تهران می باشد. مواد و روش ها: این پژوهش یک مطالعه مقطعی (توصیفی –تحلیلی) است که روی 322 پرستار شاغل در بیمارستان های تابعه اجا در شهر تهران در سال 92-1391 به انجام رسید. واحدهای مورد پژوهش به روش تصادفی چند مرحله ای انتخاب شدند. جهت جمع آوری داده ها از ویرایش فارسی پرسشنامه فرسودگی شغلی ماسلاچ و کیفیت زندگی کاری که روایی و پایایی آن در مطالعات مختلف مورد تایید قرار گرفته است استفاده شد. سپس داده ها با استفاده از آمار توصیفی – تحلیلی و با نرم افزار spss نسخه 19 تحلیل شدند. نتایج: نتایج حاکی از آن بود که بین تحلیل عاطفی و موفقیت فردی واحدهای مورد پژوهش با کیفیت زندگی کاری آنان ارتباط معنادار معکوسی وجود داشت (006/0p=). بحث و نتیجه گیری: اکثر پرستارانی که در این مطالعه شرکت نمودند از نظر فرسودگی شغلی در وضعیت مناسبی نبودند. در ابعاد کیفیت زندگی نیز اکثریت واحدهای مورد پژوهش نمره ی متوسط کسب نمودند که این امر نیاز به پیگیری های بیشتر در جهت کاهش فرسودگی شغلی و استفاده از راهکارهای مناسب در راستای افزایش کیفیت زندگی آنان را مطرح می سازد.